6 kwietnia 2011 roku w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej
im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie
gościł Paweł Huelle – prozaik, poeta, scenarzysta i dramaturg,
laureat wielu nagród literackich.

Chwila dla mediów


Paweł Huelle i Ewa Hadrian (Dział Informacji i Promocji WBP)
Paweł Huelle – prozaik

(…) Kochany panie Bohumilu, no więc wtedy właśnie, gdy panna Ciwle powiedziała do mnie tym swoim niesamowitym, trochę me­talicznym głosem - Boże, jak pan opowiada - ja już miałem na końcu języka - co tam ja, niech pani przeczyta lepiej Wie­czorną lekcję jazdy, tam dopiero są historie, które każdy in­struktor powinien sobie przypomnieć przed zaśnięciem, albo przed wyjazdem z kursantem na miasto, tam jest ten piękny motoryzacyjny liryzm, tam dopiero wyłożona jest platońska idea związku instruktora z kursantem, która nie polega prze­cież na zwykłym ćwiczeniu, na banalnym nadzorze, na pospo­litej nauce, ale na opowiadaniu sobie pięknych historii, na owej komunii słownej, która łączy ze sobą ludzi ponad płcią, poli­tyką i pochodzeniem - ale niestety, panie Bohumilu, nie po­wiedziałem tego, bo oczy wyszły mi z orbit, serce załopotało w gardle, a język wysechł jak po trzech dniach kaszubskiego wesela, gdy tylko zobaczyłem, jak panna Ciwle nagle dodaje gazu i slalomuje pomiędzy tymi wściekłymi kierowcami, jak rozsuwa ich tłum kwadratowatym dzióbkiem fiatka, a następ­nie, w ostatniej dosłownie sekundzie, przeskakuje wąską gar­dziel pomiędzy ruszającym tramwajem a jadącym już wolno tirem; och, szkoda, że pan tego nie mógł widzieć, kochany panie Bohumilu, tego zwycięstwa młodej dziewczyny w ma­łym fiacie nad tłumem rozwrzeszczanych kierowców i nad tymi dwoma strasznymi macho: motorniczym trzynastki i kierow­cą tira, którzy, co tu gadać, po prostu popadli w obłęd, widząc ten przejazd małego fiata tuż przed swoimi nosami, ten hazardowy skok między Scyllą tramwaju a Charybdą tira, to było, panie Bohumilu, naprawdę coś wspaniałego, ten tryumf inteligencji nad masą, ta ironiczna kpina ze ślepej i głuchej frustracji, to zagranie im na nosie przez pannę Ciwle i jej kur­santa (…). - O Jezusie Nazareński - wyszeptałem - ależ pani jeź­dzi, jestem zdruzgotany - no nie, dlaczego - śmiała się dźwięcznie - nigdy nie będę takim mistrzem - przełknąłem ślinę - nigdy pani nie dorównam, choćby nie wiem co - no, no, spokojnie - powiedziała - widziałam już takich jak pan, cicha woda, prawda? - i utkwiła we mnie spojrzenie szarych źrenic (…).

Paweł Huelle, Mercedes-Benz. Z listów do Hrabala, Kraków 2001

Paweł Huelle – poeta

Deszcz

Ewie Pobłockiej

Uwielbiałem to: pierwsze krople na ścieżkach,

Ich specyficzny dźwięk, zanim ziemia rozmiękła,

Zanim następne krople nie spadały już na lustro wody,

Pod którym żwir mech i trawa i muszle ślimaków

Czekały na odkrywcę rafy koralowej.

 

(…)

 

Po latach jestem w tym samym ogrodzie

Już tylko we śnie i tylko nad ranem.

Słucham deszczu i widzę jak wzbierają wody

Kosmosu. Jak drży Ziemia kiedy umieramy.

Paweł Huelle przyjechał do Lublina na premierę swojej najnowszej sztuki "Zamknęły się oczy ziemi” w Teatrze im. Juliusza Osterwy. W trakcie spotkania był również czas na opowieść o tej sztuce.

Fot. Paweł D. Znamierowski