Błąd
  • DB function failed with error number 145
    Table './joomla15_archiwum/jos_vvcounter_logs' is marked as crashed and should be repaired SQL=SELECT MAX(time) FROM jos_vvcounter_logs
  • DB function failed with error number 145
    Table './joomla15_archiwum/jos_vvcounter_logs' is marked as crashed and should be repaired SQL=INSERT INTO jos_vvcounter_logs (time, visits, guests, members, bots) VALUES ( 1680358612, 26, 26, 0, 0 )
Czwartek, 01 października 2015 11:52
Autor: Dział Informacji i Promocji

Fotorelacja z XII Lubelskiego Festiwalu Nauki

W dniach 20-26 września 2015 r. w Wojewódzkiej Bibliotece Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego odbyły się projekty przygotowane w ramach XII Lubelskiego Festiwalu Nauki. Tegoroczna edycja imprezy odbyła się pod hasłem
Nauka drogą do Nobla.

 21 września odbyły się dwie edycje projektu Ĉu vi parolas esperante? czyli opowieść o Ludwiku Zamenhofie, twórcy międzynarodowego języka esperanto przygotowanego i zrealizowanego przez Elżbietę Kurpińską z Działu Zbiorów Specjalnych WBP Projekt miał na celu ukazanie osoby Ludwika Zamenhofa, twórcy międzynarodowego języka esperanto, jego życia i pracy nad stworzeniem międzynarodowego języka. Zamenhof urodzony i wychowany w wielokulturowym i wielojęzycznym Białymstoku, w którym dochodziło do nieporozumień z powodu nieznajomości języka sąsiada, będąc dzieckiem marzył o stworzeniu języka łatwego, przyjaznego ludziom, którego „nauka byłaby igraszką”. Z założenia twórcy esperanto jest językiem pomocniczym, ułatwiającym porozumiewanie się pomiędzy ludźmi różnych kultur i narodowości i nie ma ambicji zastępowania języków narodowych. Losy esperanta Zamenhof pozostawił ocenie ludzi. Esperantem posługują się ludzie na całym świecie od 128 lat. Dane szacunkowe podają, że język zna nawet kilka milionów ludzi. Dzięki zgodnym zabiegom polskich parlamentarzystów, polskich i zagranicznych organizacji esperanckich, Polskiego Instytutu Narodowego Dziedzictwa Kulturowego 20 listopada 2014 r. otrzymano zgodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wpisanie esperanta na Polską Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego. Inicjatorami działania byli senator prof. dr hab. Edmund Wittbrodt oraz członek zarządu Polskiego Oddziału Stowarzyszenia Europa-Demokracja-Esperanto Kazimierz Krzyżak. Decyzja ministra pozwoli na podjęcie działań mających na celu wpisanie w przyszłości uniwersalnego języka esperanto na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Wśród esperantystów panuje przekonanie, że po angielsku lub hiszpańsku ludzie porozumiewają się, po niemiecku robią interesy, ale po esperancku zaprzyjaźniają się. Zaprzyjaźnijmy się z esperanto!   21 września odbyły się dwie edycje projektu Ĉu vi parolas esperante? czyli opowieść o Ludwiku Zamenhofie, twórcy międzynarodowego języka esperanto przygotowanego i zrealizowanego przez Elżbietę Kurpińską z Działu Zbiorów Specjalnych WBP Projekt miał na celu ukazanie osoby Ludwika Zamenhofa, twórcy międzynarodowego języka esperanto, jego życia i pracy nad stworzeniem międzynarodowego języka. Zamenhof urodzony i wychowany w wielokulturowym i wielojęzycznym Białymstoku, w którym dochodziło do nieporozumień z powodu nieznajomości języka sąsiada, będąc dzieckiem marzył o stworzeniu języka łatwego, przyjaznego ludziom, którego „nauka byłaby igraszką”. Z założenia twórcy esperanto jest językiem pomocniczym, ułatwiającym porozumiewanie się pomiędzy ludźmi różnych kultur i narodowości i nie ma ambicji zastępowania języków narodowych. Losy esperanta Zamenhof pozostawił ocenie ludzi. Esperantem posługują się ludzie na całym świecie od 128 lat. Dane szacunkowe podają, że język zna nawet kilka milionów ludzi. Dzięki zgodnym zabiegom polskich parlamentarzystów, polskich i zagranicznych organizacji esperanckich, Polskiego Instytutu Narodowego Dziedzictwa Kulturowego 20 listopada 2014 r. otrzymano zgodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wpisanie esperanta na Polską Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego. Inicjatorami działania byli senator prof. dr hab. Edmund Wittbrodt oraz członek zarządu Polskiego Oddziału Stowarzyszenia Europa-Demokracja-Esperanto Kazimierz Krzyżak. Decyzja ministra pozwoli na podjęcie działań mających na celu wpisanie w przyszłości uniwersalnego języka esperanto na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Wśród esperantystów panuje przekonanie, że po angielsku lub hiszpańsku ludzie porozumiewają się, po niemiecku robią interesy, ale po esperancku zaprzyjaźniają się. Zaprzyjaźnijmy się z esperanto!   21 września odbyły się dwie edycje projektu Ĉu vi parolas esperante? czyli opowieść o Ludwiku Zamenhofie, twórcy międzynarodowego języka esperanto przygotowanego i zrealizowanego przez Elżbietę Kurpińską z Działu Zbiorów Specjalnych WBP Projekt miał na celu ukazanie osoby Ludwika Zamenhofa, twórcy międzynarodowego języka esperanto, jego życia i pracy nad stworzeniem międzynarodowego języka. Zamenhof urodzony i wychowany w wielokulturowym i wielojęzycznym Białymstoku, w którym dochodziło do nieporozumień z powodu nieznajomości języka sąsiada, będąc dzieckiem marzył o stworzeniu języka łatwego, przyjaznego ludziom, którego „nauka byłaby igraszką”. Z założenia twórcy esperanto jest językiem pomocniczym, ułatwiającym porozumiewanie się pomiędzy ludźmi różnych kultur i narodowości i nie ma ambicji zastępowania języków narodowych. Losy esperanta Zamenhof pozostawił ocenie ludzi. Esperantem posługują się ludzie na całym świecie od 128 lat. Dane szacunkowe podają, że język zna nawet kilka milionów ludzi. Dzięki zgodnym zabiegom polskich parlamentarzystów, polskich i zagranicznych organizacji esperanckich, Polskiego Instytutu Narodowego Dziedzictwa Kulturowego 20 listopada 2014 r. otrzymano zgodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wpisanie esperanta na Polską Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego. Inicjatorami działania byli senator prof. dr hab. Edmund Wittbrodt oraz członek zarządu Polskiego Oddziału Stowarzyszenia Europa-Demokracja-Esperanto Kazimierz Krzyżak. Decyzja ministra pozwoli na podjęcie działań mających na celu wpisanie w przyszłości uniwersalnego języka esperanto na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Wśród esperantystów panuje przekonanie, że po angielsku lub hiszpańsku ludzie porozumiewają się, po niemiecku robią interesy, ale po esperancku zaprzyjaźniają się. Zaprzyjaźnijmy się z esperanto!
21 września odbyły się dwie edycje projektu Ĉu vi parolas esperante? czyli opowieść o Ludwiku Zamenhofie, twórcy międzynarodowego języka esperanto przygotowanego i zrealizowanego przez Elżbietę Kurpińską z Działu Zbiorów Specjalnych WBP

Projekt miał na celu ukazanie osoby Ludwika Zamenhofa, twórcy międzynarodowego języka esperanto, jego życia i pracy nad stworzeniem międzynarodowego języka. Zamenhof urodzony i wychowany w wielokulturowym i wielojęzycznym Białymstoku, w którym dochodziło do nieporozumień z powodu nieznajomości języka sąsiada, będąc dzieckiem marzył o stworzeniu języka łatwego, przyjaznego ludziom, którego „nauka byłaby igraszką”. Z założenia twórcy esperanto jest językiem pomocniczym, ułatwiającym porozumiewanie się pomiędzy ludźmi różnych kultur i narodowości i nie ma ambicji zastępowania języków narodowych. Losy esperanta Zamenhof pozostawił ocenie ludzi. Esperantem posługują się ludzie na całym świecie od 128 lat. Dane szacunkowe podają, że język zna nawet kilka milionów ludzi.
Dzięki zgodnym zabiegom polskich parlamentarzystów, polskich i zagranicznych organizacji esperanckich, Polskiego Instytutu Narodowego Dziedzictwa Kulturowego 20 listopada 2014 r. otrzymano zgodę Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego na wpisanie esperanta na Polską Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego. Inicjatorami działania byli senator prof. dr hab. Edmund Wittbrodt oraz członek zarządu Polskiego Oddziału Stowarzyszenia Europa-Demokracja-Esperanto Kazimierz Krzyżak. Decyzja ministra pozwoli na podjęcie działań mających na celu wpisanie w przyszłości uniwersalnego języka esperanto na Listę Niematerialnego Dziedzictwa Kulturowego UNESCO. Wśród esperantystów panuje przekonanie, że po angielsku lub hiszpańsku ludzie porozumiewają się, po niemiecku robią interesy, ale po esperancku zaprzyjaźniają się. Zaprzyjaźnijmy się z esperanto!

 

Ideę Lubelskiego Festiwalu Nauki przybliżyła Ewa Hadrian
Ideę Lubelskiego Festiwalu Nauki przybliżyła Ewa Hadrian

 

Elżbieta Kurpińska – autorka projektu
Elżbieta Kurpińska – autorka projektu

 

 22 września przygotowany przez siebie projekt Epidemia syfilisu u schyłku średniowiecza i jej poznanie naukowe w dziele Józefa Grünpecka Tractatus de pestilentiali scorra sive malade Francos (1496 r.) ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie przedstawił dr Wojciech Michalski Na przełomie XV i XVI wieku w Europie rozprzestrzeniła się nowa, groźna choroba: syfilis. Bardzo szybko, bo jeszcze w XV w., zaczęły powstawać dzieła dotyczące tej dolegliwości. Ich autorzy postrzegali syfilis jako rodzaj zarazy. Prace te przynależały jeszcze do nurtu poźnośredniowiecznego pisarstwa o chorobach epidemicznych, który rozwinął się w związku z epidemią czarnej śmierci w połowie XIV wieku i jej kolejnymi nawrotami. Właśnie w ten sposób pisał o syfilisie lekarz i astrolog Józef Grünpeck w roku 1496. Jego praca – wydany w Norymberdze w 1496 lub 1497 r. Tractatus de pestilentiali scorra sive mala de Franzos (Traktat o syfilisie epidemicznym lub chorobie francuskiej) zawiera także przedruk krótkiego, wierszowanego dziełka sławnego intelektualisty Sebastiana Brandta na temat tej samej przypadłości. Jeden z egzemplarzy traktatu Grünpecka znajduje się obecnie w zbiorach Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie. W trakcie wykładu zwrócono uwagę na to, w jaki sposób Grünpeck i Brandt tłumaczą pojawienie się nowej choroby. Ich wyjaśnienia umieszczone zostały w szerszym kontekście atmosfery intelektualnej przełomu XV i XVI wieku. W ten sposób autor spróbował przyjrzeć się bliżej charakterowi poznania naukowego katastroficznego zjawiska – nowej, groźnej epidemii – u schyłku wieków średnich 22 września przygotowany przez siebie projekt Epidemia syfilisu u schyłku średniowiecza i jej poznanie naukowe w dziele Józefa Grünpecka Tractatus de pestilentiali scorra sive malade Francos (1496 r.) ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie przedstawił dr Wojciech Michalski Na przełomie XV i XVI wieku w Europie rozprzestrzeniła się nowa, groźna choroba: syfilis. Bardzo szybko, bo jeszcze w XV w., zaczęły powstawać dzieła dotyczące tej dolegliwości. Ich autorzy postrzegali syfilis jako rodzaj zarazy. Prace te przynależały jeszcze do nurtu poźnośredniowiecznego pisarstwa o chorobach epidemicznych, który rozwinął się w związku z epidemią czarnej śmierci w połowie XIV wieku i jej kolejnymi nawrotami. Właśnie w ten sposób pisał o syfilisie lekarz i astrolog Józef Grünpeck w roku 1496. Jego praca – wydany w Norymberdze w 1496 lub 1497 r. Tractatus de pestilentiali scorra sive mala de Franzos (Traktat o syfilisie epidemicznym lub chorobie francuskiej) zawiera także przedruk krótkiego, wierszowanego dziełka sławnego intelektualisty Sebastiana Brandta na temat tej samej przypadłości. Jeden z egzemplarzy traktatu Grünpecka znajduje się obecnie w zbiorach Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie. W trakcie wykładu zwrócono uwagę na to, w jaki sposób Grünpeck i Brandt tłumaczą pojawienie się nowej choroby. Ich wyjaśnienia umieszczone zostały w szerszym kontekście atmosfery intelektualnej przełomu XV i XVI wieku. W ten sposób autor spróbował przyjrzeć się bliżej charakterowi poznania naukowego katastroficznego zjawiska – nowej, groźnej epidemii – u schyłku wieków średnich 22 września przygotowany przez siebie projekt Epidemia syfilisu u schyłku średniowiecza i jej poznanie naukowe w dziele Józefa Grünpecka Tractatus de pestilentiali scorra sive malade Francos (1496 r.) ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie przedstawił dr Wojciech Michalski Na przełomie XV i XVI wieku w Europie rozprzestrzeniła się nowa, groźna choroba: syfilis. Bardzo szybko, bo jeszcze w XV w., zaczęły powstawać dzieła dotyczące tej dolegliwości. Ich autorzy postrzegali syfilis jako rodzaj zarazy. Prace te przynależały jeszcze do nurtu poźnośredniowiecznego pisarstwa o chorobach epidemicznych, który rozwinął się w związku z epidemią czarnej śmierci w połowie XIV wieku i jej kolejnymi nawrotami. Właśnie w ten sposób pisał o syfilisie lekarz i astrolog Józef Grünpeck w roku 1496. Jego praca – wydany w Norymberdze w 1496 lub 1497 r. Tractatus de pestilentiali scorra sive mala de Franzos (Traktat o syfilisie epidemicznym lub chorobie francuskiej) zawiera także przedruk krótkiego, wierszowanego dziełka sławnego intelektualisty Sebastiana Brandta na temat tej samej przypadłości. Jeden z egzemplarzy traktatu Grünpecka znajduje się obecnie w zbiorach Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie. W trakcie wykładu zwrócono uwagę na to, w jaki sposób Grünpeck i Brandt tłumaczą pojawienie się nowej choroby. Ich wyjaśnienia umieszczone zostały w szerszym kontekście atmosfery intelektualnej przełomu XV i XVI wieku. W ten sposób autor spróbował przyjrzeć się bliżej charakterowi poznania naukowego katastroficznego zjawiska – nowej, groźnej epidemii – u schyłku wieków średnich
22 września przygotowany przez siebie projekt Epidemia syfilisu u schyłku średniowiecza i jej poznanie naukowe w dziele Józefa Grünpecka Tractatus de pestilentiali scorra sive malade Francos (1496 r.) ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie przedstawił dr Wojciech Michalski
 
Na przełomie XV i XVI wieku w Europie rozprzestrzeniła się nowa, groźna choroba: syfilis. Bardzo szybko, bo jeszcze w XV w., zaczęły powstawać dzieła dotyczące tej dolegliwości. Ich autorzy postrzegali syfilis jako rodzaj zarazy. Prace te przynależały jeszcze do nurtu poźnośredniowiecznego pisarstwa o chorobach epidemicznych, który rozwinął się w związku z epidemią czarnej śmierci w połowie XIV wieku i jej kolejnymi nawrotami.
Właśnie w ten sposób pisał o syfilisie lekarz i astrolog Józef Grünpeck w roku 1496. Jego praca – wydany w Norymberdze w 1496 lub 1497 r. Tractatus de pestilentiali scorra sive mala de Franzos (Traktat o syfilisie epidemicznym lub chorobie francuskiej) zawiera także przedruk krótkiego, wierszowanego dziełka sławnego intelektualisty Sebastiana Brandta na temat tej samej przypadłości. Jeden z egzemplarzy traktatu Grünpecka znajduje się obecnie w zbiorach Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie.
W trakcie wykładu zwrócono uwagę na to, w jaki sposób Grünpeck i Brandt tłumaczą pojawienie się nowej choroby. Ich wyjaśnienia umieszczone zostały w szerszym kontekście atmosfery intelektualnej przełomu XV i XVI wieku. W ten sposób autor spróbował przyjrzeć się bliżej charakterowi poznania naukowego katastroficznego zjawiska – nowej, groźnej epidemii – u schyłku wieków średnich
 
 

 

 24 września zrealizowany został projekt Stulecie Noblistów. Czy znamy laureatów literackiej Nagrody Nobla? Projekt przygotowała Ewa Hadrian (Dział Informacji i Promocji WBP) Literacka Nagroda Nobla – przyznana po raz pierwszy w roku 1901 – corocznie wzbudza ogromne zainteresowanie wśród ludzi kultury na całym świecie. To ważkie wyróżnienie ma swoją bogatą – ponad stuletnią – historię. Od roku 1901 literacką Nagrodę Nobla przyznano 107 razy, wyróżniając 111 osób. Literacka Nagroda Nobla pełni niejako rolę wyznacznika kondycji literatury danego okresu i epoki, odzwierciedla mody i tendencje literackie już dwóch epok. Typowanie kandydatów i wyłonienie laureata – zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach – jest coraz trudniejsze, spory i kontrowersje wpisane są w coroczny cykl przyznawania noblowskiego wyróżnienia. Powiada się nawet, że historia literackiej Nagrody Nobla i historia literatury to dwie różne historie, bowiem lista laureatów Nagrody Nobla nie pokrywa się z listą pisarzy o światowym znaczeniu, których nazwiska zostają zapisane złotymi zgłoskami w  podręcznikach światowej historii literatury. Co jest przyczyną tego stanu rzeczy, jakie czynniki pozaliterackie wpływają na ostateczny wybór członków Akademii, które nazwiska laureatów przetrwały w świadomości literackiej odbiorców literatury, a które zaginęły w mrokach niepamięci – spotkanie na ten temat zaproponowano w ramach XII Lubelskiego Festiwalu Nauki.    24 września zrealizowany został projekt Stulecie Noblistów. Czy znamy laureatów literackiej Nagrody Nobla? Projekt przygotowała Ewa Hadrian (Dział Informacji i Promocji WBP) Literacka Nagroda Nobla – przyznana po raz pierwszy w roku 1901 – corocznie wzbudza ogromne zainteresowanie wśród ludzi kultury na całym świecie. To ważkie wyróżnienie ma swoją bogatą – ponad stuletnią – historię. Od roku 1901 literacką Nagrodę Nobla przyznano 107 razy, wyróżniając 111 osób. Literacka Nagroda Nobla pełni niejako rolę wyznacznika kondycji literatury danego okresu i epoki, odzwierciedla mody i tendencje literackie już dwóch epok. Typowanie kandydatów i wyłonienie laureata – zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach – jest coraz trudniejsze, spory i kontrowersje wpisane są w coroczny cykl przyznawania noblowskiego wyróżnienia. Powiada się nawet, że historia literackiej Nagrody Nobla i historia literatury to dwie różne historie, bowiem lista laureatów Nagrody Nobla nie pokrywa się z listą pisarzy o światowym znaczeniu, których nazwiska zostają zapisane złotymi zgłoskami w  podręcznikach światowej historii literatury. Co jest przyczyną tego stanu rzeczy, jakie czynniki pozaliterackie wpływają na ostateczny wybór członków Akademii, które nazwiska laureatów przetrwały w świadomości literackiej odbiorców literatury, a które zaginęły w mrokach niepamięci – spotkanie na ten temat zaproponowano w ramach XII Lubelskiego Festiwalu Nauki.
24 września zrealizowany został projekt Stulecie Noblistów. Czy znamy laureatów literackiej Nagrody Nobla? Projekt przygotowała Ewa Hadrian (Dział Informacji i Promocji WBP)

 

Literacka Nagroda Nobla – przyznana po raz pierwszy  w roku 1901 – corocznie wzbudza ogromne zainteresowanie wśród ludzi kultury na całym świecie.  To ważkie wyróżnienie ma swoją bogatą – ponad stuletnią – historię. Od roku 1901 literacką Nagrodę Nobla przyznano 107 razy, wyróżniając 111 osób. Literacka Nagroda Nobla pełni niejako rolę wyznacznika kondycji literatury danego okresu i epoki, odzwierciedla mody i tendencje literackie już dwóch epok.
Typowanie kandydatów i wyłonienie laureata – zwłaszcza w ostatnich dziesięcioleciach – jest coraz trudniejsze, spory i kontrowersje wpisane są w coroczny cykl przyznawania noblowskiego wyróżnienia. Powiada się nawet, że historia literackiej Nagrody Nobla i historia literatury to dwie różne historie, bowiem  lista laureatów Nagrody Nobla nie pokrywa się z listą pisarzy o światowym znaczeniu, których nazwiska zostają zapisane złotymi zgłoskami w 
podręcznikach światowej historii literatury.
Co jest przyczyną tego stanu rzeczy, jakie czynniki pozaliterackie wpływają na ostateczny wybór członków Akademii, które nazwiska laureatów przetrwały w świadomości literackiej odbiorców literatury, a które zaginęły w mrokach niepamięci – spotkanie na ten temat zaproponowano w ramach XII Lubelskiego Festiwalu Nauki.

 

 
Ostatnim z przygotowanych w ramach tegorocznej edycji Lubelskiego Festiwalu Nauki był projekt zrealizowany przez dr Agnieszkę Prymak-Sawic (Dział Bibliografii Lubelszczyzny i Wiedzy o Regionie) Przez Lubelszczyznę do Nobla. Refleksje na marginesie lektury opowiadań Isaaka Bashevisa Singera Celem projektu było wyłonienie wpisanej w  twórczość I. B. Singera, wizji świata sprzed II wojny światowej. Znaczące miejsce w tej literackiej wizji przypada lubelskiemu mikrokosmosowi, rozumianemu i jako geograficzny „pejzaż pamięci”, i jako rozpoznawalny signum artis. W toku wykładu podjęto próbę odczytania tajemniczych sensów jego dzieł, dzięki czemu poznano również specyfikę osobowości twórczej literackiego Noblisty. Podążając tropem autobiografii, autorka trafiła nie tylko do dawnych lubelskich miast i miasteczek, będących miejscem akcji wielu jego dzieł, ale i na rozdroża refleksji historycznej, zainspirowanej Singerowską spuścizną – próby odpowiedzi na pytania o sens i kształt wielokulturowości, narodowej tożsamości, patriotyzmu zyskać w ten sposób mogą ponadczasowe, zaktualizowane sensy.
Ostatnim z przygotowanych w ramach tegorocznej edycji Lubelskiego Festiwalu Nauki był projekt zrealizowany przez dr Agnieszkę Prymak-Sawic (Dział Bibliografii Lubelszczyzny i Wiedzy o Regionie) Przez Lubelszczyznę do Nobla. Refleksje na marginesie lektury opowiadań Isaaka Bashevisa Singera

 Celem projektu było wyłonienie wpisanej w  twórczość I. B. Singera, wizji świata sprzed II wojny światowej. Znaczące miejsce w tej literackiej wizji przypada lubelskiemu mikrokosmosowi, rozumianemu i jako geograficzny „pejzaż pamięci”, i jako rozpoznawalny signum artis. W toku wykładu podjęto próbę odczytania tajemniczych sensów jego dzieł, dzięki czemu poznano również specyfikę osobowości twórczej literackiego Noblisty. Podążając tropem autobiografii, autorka trafiła nie tylko do dawnych lubelskich miast i miasteczek, będących miejscem akcji wielu jego dzieł, ale i na rozdroża refleksji historycznej, zainspirowanej Singerowską spuścizną – próby odpowiedzi na pytania o sens i kształt wielokulturowości, narodowej tożsamości, patriotyzmu zyskać w ten sposób mogą ponadczasowe, zaktualizowane sensy.

23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu 23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu
23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu   23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu
23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu 23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu
23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu 23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu
23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu

23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu 23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu
23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu
23, 24 i 25 września odbyły się kolejne edycje warsztatów dla dzieci pod hasłem Wszystko o zmysłach. Projekt skierowany do najmłodszych uczestników Lubelskiego Festiwalu Nauki przygotowała i zrealizowała Małgorzata Setnik (Dział Udostępniania). Zajęcia wprowadziły dzieci w fascynujący świat wiedzy o zmysłach. Poprzez zabawę i eksperyment pokazały, czym są zmysły i jak ważną rolę pełnią w naszym życiu

 

Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe. Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.
Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.   Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.
Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.   Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.
Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.   Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.
Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.   Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.
Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.   Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe.

Uczestnicy wszystkich projektów mogli obejrzeć także eksponowaną w holu Biblioteki wystawę Z zagadek życia i nauki – najstarsze podręczniki ze zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie. Wystawa została przygotowana na podstawie zbiorów Wojewódzkiej Biblioteki Publicznej im. H. Łopacińskiego w Lublinie prezentuje najstarsze i najciekawsze podręczniki oraz inne wydawnictwa przeznaczone do nauczania przedmiotów ścisłych i przyrodniczych. Przeznaczona jest dla szerokiego kręgu odbiorców, od uczniów szkół podstawowych po osoby dorosłe. Wystawę przygotowały: Marta Tomasik i Agata Kozioł (Dział Informacji i Promocji)

 
Fot. Paweł D. Znamierowski

 

 

 

 

 

Copyright © 2009-2018 Wojewódzka Biblioteka Publiczna im. Hieronima Łopacińskiego w Lublinie. Wszelkie prawa zastrzeżone.
Ta strona ma charakter archiwalny. Przejdź do STRONY GŁÓWNEJ